فلامینگوها به عنوان مشهورترین پرندگان شناخته می شوند که خواستگاه طبیعی آنها به جزایر شنی آفریقا، اروپا ،آسیا و آمریکا برمی گردد. دریاچه های کم عمق، باتلاق های جنگل های حرا مکان مناسبی برای زندگی این پرنده های خاص با پرهای رنگارنگ است.
فلامینگو با گردن و پاهایی دراز است که به دلیل رنگ پرهایش مشهور است و همه عاشق تماشای فلامینگوها می باشند. در مجموع در جهان، ۶ گونه فلامینگو داریم که در خصوصیات ظاهری با هم متفاوت هستند.
راز تغییر رنگ فلامینگوها چیست؟
فلامینگو از زیباترین پرندگان جهان است و با رنگ صورتی و یا مایل به نارنجی خود از سایر حیوانات و پرندگان متمایز می شود. اما آیا می دانستید که این رنگ اصلی فلامینگوها نیست. پر جوجه های فلامینگو خاکستری رنگ است، پس چرا رنگ فلامینگوهای بالغ صورتی می شود و این رنگ از کجا می آید؟
رنگ هایی همانند صورتی، نارنجی، قرمز نارنجی که در پرهای هر فلامینگو دیده می شود توسط رنگدانه ای به نام کاروتینوئید carotenoid ایجاد می شود. این ماده در رژیم غذایی آن ها وجود دارد. رژیم غذایی فلامینگوهای وحشی شامل میگو، پلانگتون ها، جلبک و دیگر موجوداتی است که در آب زندگی می کنند. اگر این مواد غذایی به اندازه کافی حاوی رنگدانه کاروتینوئید وجود نداشته باشد، پرهای پرنده فلامینگو به رنگ سفید یا خاکستری در می آید. با این وجود این رنگ ها نشانه ای از وجود بیماری در پرنده فلامینگو نیست. بلکه ان ها به اندازه فلامینگوهای صورتی و قرمز سالم و قوی هستند. عموما فلامینگوهایی که در باغ وحش ها زندگی می کنند به دلیل رژیم غذایی خاصی که به ان ها داده می شود، رنگ های زیبایی در پرهایشان ایجاد می شود.
رنگ صورتی فلامینگو به خاطر نظام “غذایی گزینشی” او شکل می گیرد. فلامینگوها به طور اساسی غذای خود را از موجودات دریایی مانند میگوها و جلبک های سرشار از رنگ های طبیعی به نام “کاروتن” تأمین می کنند. کاروتن همان رنگی است که منجر می شود تا میگو در زمان پخته شدن از رنگ خاکستری به رنگ صورتی دربیاید.
کاروتن باعث می شود تا فلامینگو رنگ متمایز صورتی بگیرد و آن را حفظ کند. اگر فلامینگوها هم مانند سایر پرندگان از حشرات، دانه ها و یا توت و…تغذیه می کردند، رنگ پرهای آنها هم سفید و یا در نهایت مایل به صورتی خیلی کمرنگ می گردید.
فلامینگوها که به میزان بیشتری از جلبک ها و آبزیان تغذیه می کنند پر رنگ تر از بقیه هستند، به همین دلیل فلامینگوهای کاراییب صورتی تر از فلامینگو مناطق خشک مثل ناکورو و کنیا هستند
با وجود این که جلبک ها و خزه ها اصولا در نظام غذایی انسان ها نیستند، اما ما انسان ها هم روزانه غذاهای سرشار از کاروتن را میخوریم. کاروتن باعث قرمزی، زردی، و رنگ نارنجی بسیاری از میوه ها و سبزیجات است؛ از جمله ی آنها هویج، زردآلو، انبه، سیب زمینی شیرین و کدو حلوایی است، اما چون انسان ها علاوه بر اینها مواد غذایی دیگری را هم در برنامه ی غذایی خود دارند پس جای نگرانی نخواهد بود که رنگ پوست انسانها همانند پر فلامینگوها به رنگ صورتی پررنگ یا نارنجی دربیاید.
راز ایستادن فلامینگو بر یک پا چیست؟
این موضوع یکی از اسراری بود که ذهن محققین را به خود مشغول کرده بود تا این که امروزه آن ها دلیل این کار فلامینگوها را کشف نموده اند.
محققین آتلانتا تبار , یکی از آنان Young-Hui Chang از موسسه جورجیا و دیگری Lena Ting از دانشگاه Emory بر روی طرز زندگی کردن این پرنده های زیبا (زنده یا مرده آن ها) آزمایشاتی کرده اند تا به مکانیزم فیزیکی آن ها آشنایی بیشتری پیدا کنند و دریابند که داستانی که پشت این گونه ایستادن وجود دارد چیست.
مطلب بسیار جالبی که در این میان است فلامینگوهای مرده هستند که حتی این پرندگان مرده را نیز می توان به صورت ایستاده بر یک پا روی زمین قرار داد بدون آن که به شی ای تکیه داشته باشد یا توسط اشیایی استوار بایستد. این موضوع بدین معناست که هیچ انرژی و نیرویی در این میان وجود ندارد تا بخواهد بدن را به وسیله آن توان و انرژی نگه دارد.
بررسی ها نشانگر آن بوده است که فلامینگوها از هیچ عضله و ماهیچه فعالی برای ایستا خوابیدن استفاده نمی کنند, در حقیقت آن ها با این عمل حتی انرژی نیز ذخیره می کنند تا فعالیت های بعدی شان را با مصرف آن به انجام برسانند. یک مکانیزم انفعالی درگیر پایی می باشد که در آن حالت واقع شده است.
محققین در رابطه با این حالت , آن را ” مکانیزم ایستادن جاذبه ای منفعل ” نامیده اند. ایستادن بر روی یک پا انرژی و نیروی کمتری را نسبت به ایستادن بر هر دو پا طلب می کند. در موقع استراحت او انرژی به حداقل می رسد.
فلامینگوها طی سال ها تکامل و پیشرفت توانسته اند بر یک پا بایستند هرچند دلیل آن که دقیقا چرا آن ها برای کسب این توانایی پروسه ای را گذراندن , نامعلوم باقی مانده است.
تخمگذاری و ویژگی های پر فلامینگو
اگر تخم گذاشته شده از بین نرود و یا شکسته نشود، والدین در مراقبت و گرم کردن آن باهم همکاری خواهند داشت تا بعد از چند هفته جوجه فلامینگو در لانه گلی متولد شود. جوجه هایی با پرهای خاکستری یا سفید به دنیا می آیند و تا زمانی که آنها وارد سن سه سالگی نشوند، پرهای آتشی که به رنگ های نارنجی، قرمز و صورتی رنگ است، در میان پرهای سفید رنگ شان ظاهر نمی شود.
پرنده مادر به مدت 5 الی 12 روز جوجه متولد شده را با شیری که در پیش معده اش تشکیل شده است و پروتئین و چربی بالایی هم دارد، تغذیه می کند تا بنیه آن را برای رشد تقویت کند. جوجه دهانش را به منقار مادر می چسباند تا این ماده مقوی را که هیچ شباهتی به شیر پستان ندارد، دریافت کند.
پرهای فلامینگوها انقدر زیبا و شفاف است که چشم هر بیننده ای را مجذوب خود می کند و این به خاطر علاقه آنها به پر آرایی است. تقریبا 15 الی 30 درصد از کل طول روز را برای تمیز کردن پرهایشان اختصاص می دهند. در بدن آنها غدد چرب و روغنی تولید می شود که آن را به وسیله منقارهایشان به روی پرها انتقال می دهند تا با پخش کردن آن در تمام سطح بدنشان، پرهای شفاف و براق تری داشته باشند.
